‎⁨دانشمندان لنزهای تماسی ساخته اندکه یک عامل شفابخش را آزاد می کند.

دانشمندان لنزهای تماسی ساخته اند که یک عامل شفابخش را آزاد می کند که توسط آنزیم های موجود در چشم ایجاد می شود.

دانشمندان دانشگاه واترلو یک ماده لنز تماسی منحصر به فرد ساخته اند که به عنوان باند زخم و خراش بر روی قرنیه عمل می کند و در عین حال داروهایی را برای بهبود سریعتر آزاد می کند. این ماده به آنزیم های داخل چشم پاسخ می دهد و داروها را متناسب با اندازه زخم آزاد می کند.

به طور معمول، بیماران سایش قرنیه هفت تا 10 روز را با استفاده از یک لنز تماسی بانداژی شفاف و قابل نفوذ اکسیژن، که اغلب با قطره های چشمی حاوی آنتی بیوتیک تزریق می شود، سپری می کنند. با این حال، استفاده یک‌باره از آنتی‌بیوتیک، اطمینان از ماندن داروهای کافی روی چشم برای درمان پایدار را دشوار می‌کند. دکتر لیندون جونز، استاد دانشکده بینایی سنجی و علوم بینایی واترلو و مدیر مرکز تحقیقات و آموزش چشمی (CORE) می گوید: «این یک سیستم دارورسانی هدفمند است که به بدن پاسخ می دهد. “هرچه آسیب بیشتری داشته باشید، داروی بیشتری تحویل داده می شود، که منحصر به فرد است و به طور بالقوه یک تغییر دهنده بازی است.”

این تیم به رهبری دکتر جونز برای ایجاد ماده ای مبتنی بر کلاژن ده برابر قوی تر از کلاژن طبیعی همکاری کردند. مطالعات کشت سلولی انسانی بهبود کامل زخم را در عرض پنج روز نشان داد. پالایش و بررسی بیشتر پتانسیل آن برای درمان سایر نقاط بدن در حال انجام است.

کلاژن پروتئینی است که به طور طبیعی در چشم یافت می‌شود که اغلب در فرآیند بهبود زخم نیز نقش دارد – با این حال، آنقدر نرم و ضعیف است که نمی‌تواند یک ماده لنز تماسی باشد. Yim راهی برای تبدیل متاکریلات ژلاتین، یک مشتق کلاژن، به یک ماده زیستی 10 برابر قوی‌تر پیدا کرد. یکی از ویژگی های منحصر به فرد مواد مبتنی بر کلاژن این است که وقتی در معرض آنزیمی به نام ماتریکس متالوپروتئیناز 9 (MMP-9) قرار می گیرند، تجزیه می شوند که به طور طبیعی در چشم یافت می شود.

دکتر فان، از همکاران دکتر جونز در این مطالعه گفت: «این آنزیم‌ها بسیار خاص هستند، زیرا در بهبود زخم نقش دارند و هنگامی که زخمی وجود دارد، به مقدار بیشتری آزاد می‌شوند. اگر ماده‌ای دارید که در حضور این آنزیم تجزیه می‌شود، و ما دارویی را به این ماده اضافه می‌کنیم، می‌توانیم آن را مهندسی کنیم تا دارو را به گونه‌ای آزاد کند که متناسب با مقدار آنزیم‌های موجود در زخم باشد. . بنابراین، هر چه زخم بزرگتر باشد، مقدار داروی آزاد شده بیشتر است.»

این تیم از لاکتوفرین گاوی به عنوان یک مدل داروی التیام دهنده زخم استفاده کردند و آن را در ماده به دام انداختند. در مطالعه کشت سلولی انسانی، محققان با استفاده از مواد جدید لنزهای تماسی آزادکننده دارو، به بهبود کامل زخم در عرض پنج روز دست یافتند. یکی دیگر از مزایای این ماده این است که فقط در دمای چشم فعال می شود و مکانیزم ذخیره سازی داخلی را فراهم می کند. مرحله بعدی تنظیم دقیق مواد، از جمله به دام انداختن داروهای مختلف در آن است. دانشمندان بر این باورند که مواد آنها پتانسیل زیادی دارد – نه تنها برای چشم، بلکه به طور بالقوه برای سایر نقاط بدن، به ویژه زخم های بزرگ پوست.